Een halve eeuw gelukkig bij Empatec

Hij gaat het werk bij de sociaal maatschappelijk onderneming zeker missen en de collega’s hèm, zegt Wiebe Dijkstra. Eind juli werd hij 66 en had de Sneker afscheid mogen van zijn werk. Maar liever maakte hij de 50 jaar vol. ,,Dat vind ik wel bijzonder. Dat kunnen niet veel mensen mij nazeggen.’’

Empatec wilde aan dat opmerkelijke verzoek van zijn trouwe werknemer best meewerken. En dus werd de pensioendatum een paar weken opgeschoven. ,,De echte datum is 9 september, maar dat valt dit jaar op een zondag’’, zegt Dijkstra met lichte teleurstelling. Het afscheid, het interview, het is best spannend allemaal, bekent hij.

Te jong

Met zijn zestien jaar was Dijkstra in 1968 in eerste instantie nog te jong om aan de slag te kunnen bij de toenmalige sociale werkplaats Finkenburgh in Sneek. ,,Ze wilden mij eigenlijk niet aannemen’’, herinnert hij zich. Maar de jonge Lemster, opgegroeid op een boerderij tussen Bantega en Oosterzee en in een gezin van zes, wilde graag. Ook al betekende het dat hij dagelijks met de FRAM-bus moest reizen. ,,Dat vond ik niet erg. Ik kon gewoon niet thuis zitten.’’ Dat laatste is in al die jaren niet veranderd. ,,Ik hoop dat ik straks vrijwilligerswerk kan doen. Wat? Dat weet ik nog niet.’’

Na de kleuterschool volgde de b.l.o-school in Lemmer, voor moeilijk lerende kinderen. Fysiek zat het Dijkstra ook niet allemaal mee. De flink uit de kluiten gewassen knaap groeide in zijn tienerjaren veel te snel, waardoor zijn rug op zijn veertiende een jaar in het gips werd gezet. Op zijn zestiende droeg hij noodgedwongen een korset. Later kwam daar het ongemak van spastische darmen bij.

Op zijn plek

In Sneek voelde Dijkstra zich op zijn plek, hoewel hij liever naar Heerenveen was gegaan om met hout te werken. ,,Daar was geen toen geen plek.’’ De metaalafdeling, aanvankelijk aan de Oppenhuizerweg, was zo’n twintig jaar zijn domein. ,,Dan konden we tussen de middag in de Houkesleat zwemmen en in de winter schaatsen. Ik heb alles gedaan en ik kon alles. Ik kon ook heel goed frezen en schaven. Alles heb ik wel gemaakt: kandelaars, lasplaatjes voor scholen, deurremmers voor het ziekenhuis, sleepkabels voor auto’s, dakpanhaken. Ik vond al het werk leuk.’’ Helaas liet zijn gestel Dijkstra in de steek. ,,Metaal was altijd zwaar werk. Ik kreeg ook last van het stof. Toen ben ik naar de montage gegaan.’’

De sfeer was vroeger wat gezelliger, zegt Dijkstra. ,,Tegenwoordig heb je meer mensen die wat anders reageren.’’ Met zijn vijftig dienstjaren is de Sneker uitgegroeid tot een vraagbaak op de werkvloer. ,,Ik weet veel en mensen komen bij mij om advies. En ik bemoei mij overal me. Als ik iets zie wat niet goed is, zeg ik er wat van.’’

De mooiste tuin

In zijn huisje in Sneek houdt Dijkstra vijf parkieten en vijf agapornissen. ,,Ik heb altijd vogels gehad, ook in Lemmer. Hier heb ik de mooiste tuin, met vlinders aan de muur.’’ Eten kookt de vrijgezel zelf. ,,Door de week vaak een diepvriesmaaltijd en in het weekeinde vers. Dat is lekker. Koolraap met stroop en suiker vind ik het lekkerst.’’ In zijn koelkast staat ook niet veel. ,,Alleen slasaus en azijn. Ik kan niet tegen kruiden.’’

In de vrije tijd die gaat komen, zal Dijkstra zeker wat vaker gaan klaverjassen met zijn maten. Dat heeft hij altijd gedaan. Vroeger, in het hotel van moeke Jikke, maar ook veel in het verenigingsgebouw. Reizen mag de harde werker ook graag doen. ,,Met Philadelphia zijn we naar Israël geweest. Maar Oostenrijk vind ik het mooiste land. Ik ben ook lid van de Zonnebloem.’’ Naar muziek luisteren is een andere liefhebberij. ,,Altijd met een draadloze koptelefoon. Dan heeft niemand last van mij.’’